Ernestyna Wieruszewska i Anna Semczuk – zaginięcie licealistek w Zakopanem

Ernestyna Wieruszewska i Anna Semczuk chodziły do trzeciej klasy liceum im. Władysława IV w Warszawie. W 1993 roku miały po 17 lat i za rok planowały zdawać maturę (nauka w LO trwała wówczas cztery lata). Ernestyna dojeżdżała do szkoły z podwarszawskiego Legionowa. Ania mieszkała natomiast w stolicy, w dzielnicy Praga-Północ.

Choć przez pierwsze dwa lata liceum nastolatki nie przyjaźniły się, to właśnie w trzeciej klasie połączyła je wyjątkowa więź. Wynikała ona w dużej mierze ze wspólnej pasji do turystyki górskiej. Oprócz tego nastolatki były dobrymi uczennicami i miały podobny charakter. Bliscy określali je jako ciche, spokojne i odpowiedzialne. Trzymały się z dala od używek i imprezowego życia. Ernestyna dodatkowo była bardzo religijna i jeździła na wakacyjne oazy.

Wyjazd 17-latek na ferie do Zakopanego

Nastolatki postanowiły, że podczas ferii zimowych w 1993 roku wybiorą się do Zakopanego na pierwszą wspólną wyprawę w góry. 22 stycznia (piątek) był ostatnim dniem szkoły przed zbliżającymi się dwoma tygodniami przerwy od nauki. Ferie zaczynały się wtedy dla uczniów z całej Polski. Nie było podziału na kilka terminów w zależności od województwa, jak ma to miejsce obecnie. Zmiana ta weszła w życie dopiero w 2003 roku ze względu na protesty wynikające z zatłoczonych pociągów i stoków narciarskich czy brak miejsc noclegowych w zimowych kurortach.

22 stycznia 1993 roku miał być jednocześnie początkiem wycieczki Ernestyny i Ani. Dziewczyny po lekcjach pojechały na dworzec w Warszawie i wsiadły do pociągu do Zakopanego. Dotarły tam wieczorem. Stamtąd udały się do Kościeliska, gdzie miały zarezerwowany nocleg. Zatrzymały się w dużym góralskim domu należącym do lokalnej gaździny. Wybór ten nie był przypadkowy. Ernestyna nocowała tu wcześniej podczas wyjazdów organizowanych przez kościół. Dziewczyna znała więc właścicielkę pensjonatu, którym miał być ich drugim domem przez kilka najbliższych dni. Co więcej, kobietę poznali też państwo Wieruszewscy. Z tego powodu rodzice dziewczyn mogli być spokojni, że ich córki jadą w sprawdzone miejsce.

Sobota i niedziela upłynęły na wspinaczce po górach. Dziewczyny weszły m.in. na Gubałówkę oraz dotarły do Jaskini Mroźnej oraz Zimnej. Pod koniec weekendu pogoda zaczęła się jednak pogarszać. We wtorek aura zniechęcała do wyjścia na zewnątrz nawet największych entuzjastów górskich eskapad. Padał śnieg i wiał silny wiatr, co sprawiało, że było bardzo zimno. Z pewnością nie były to warunki umożliwiające spacerowanie po górskich szlakach licealistkom, które nie miały dużego doświadczenia ani specjalistycznego sprzętu.

Dzień zaginięcia Ani i Ernestyny

Uczennice z Warszawy postanowiły jednak wcześniej, że we wtorek pojadą do Zakopanego, żeby kupić bilety na pociąg do domu. Tam planowały się też spotkać ze znajomymi ze stolicy. Przed opuszczeniem miejsca noclegu, zapłaciły za dotychczasowy pobyt. Zaniepokojoną właścicielkę pensjonatu zapewniły jednak, że nie będą się wybierać tego dnia w góry. Następnie miały skierować się w stronę przystanku autobusowego w Kościelisku, by dotrzeć do Zakopanego. Gospodyni nie widziała jednak tego momentu, ponieważ po odebraniu zapłaty, wróciła do innych obowiązków. W każdym razie sytuacja ta miała miejsce rankiem 26 stycznia.

Wieczorem 17-latki nie wróciły do kwatery. Z każdą kolejną upływającą godziną gaździna była coraz bardziej zdenerwowana. W końcu opowiedziała o wszystkim córce, która zawiadomiła TOPR. Następnego dnia z rana po przyjaciółkach nadal nie było śladu. Oznaczało to, że noc musiały spędzić gdzieś indziej niż dotychczas. Poważnie zaniepokojona właścicielka domu zadzwoniła więc na policję oraz do rodziców.

Dość nietypowe było jednak to, że postanowiła skontaktować się nie z rodzicami Ernestyny, których znała, lecz z rodzicami Anny. Gaździnie mogło być głupio, że nie przypilnowała do końca Ernestyny i mogła bać się konfrontacji z jej rodzicami. Jest to oczywiście jedynie hipoteza. W każdym razie powiadomieni rodzice obu licealistek zjawili się, jak tylko mogli najszybciej, czyli w czwartek rano. Od razu skierowali się do kwatery dla turystów, w której uczennice spędziły kilka ostatnich nocy.

Rodzice zaginionych zjawiają się w Zakopanem

Na miejscu bliscy nie odnaleźli Ernestyny i Ani. Zauważyli jednak ich rzeczy. Co ciekawe pozostawiono je na parterze, a nie w pokoju znajdującym się na pierwszym piętrze domu w Kościelisku, który zamieszkiwały. Dodatkowo przedmioty osobiste były w nieładzie, jakby w pośpiechu je pakowano. Rodzice postanowili działać i udali się natychmiast na posterunek zakopiańskiej policji.

Jeden z funkcjonariuszy przyjął zgłoszenie. Sugerował jednak, że koleżanki mogły się zatrzymać gdzieś niedaleko u starych znajomych, z którymi miały się spotkać. Mogły też poznać nowych ludzi, którzy postanowili zaproponować im gościnę. Policjanci twierdzili, że licealistki mogły po prostu uciec z domu. Ten scenariusz wykluczyli jednak zdecydowanie rodzice, ponieważ nie pasował zupełnie do zachowania ich grzecznych i nieskorych do buntu córek.

Początek policyjnego śledztwa

Śledczy nie zbagatelizowali jednak całkowicie zgłoszenia zaginięcia. Udali się bowiem do domu w Kościelisku, gdzie zatrzymały się przyjaciółki. Dokładnie sprawdzono rzeczy, które pozostawiły zaginione. Odkryto wśród nich m.in. pieniądze, dokumenty, ubrania czy kosmetyki 17-latek. Jeżeli chciałyby się oddalić gdzieś na dłużej, to z pewnością zabrałyby ze sobą te wszystkie przedmioty.

Ustalono również, że na dworcu w Zakopanem rankiem w dniu zaginięcia dziewczyn zostały zakupione dwa bilety na pociąg do Warszawy. Nie wiadomo jednak, czy transakcji dokonały Ania i Ernestyna, czy inni turyści, których podczas ferii z pewnością nie brakowało w zimowej stolicy Polski. Nie udało się też dotrzeć do żadnej osoby, która potwierdziłaby, że widziała tego ranka zaginione.

Zgłosił się jednak świadek, który twierdził, że widział dwie dziewczyny, które wsiadły do czerwonego auta z zagraniczną rejestracją. Zapamiętał nawet numery pojazdu, które podał policji. Ponieważ nie była to polska rejestracja, śledczy mieli utrudnione zadanie. Zwrócili się więc do Interpolu. Na niewiele się to jednak zdało, bowiem nie wskazano właściciela samochodu. Co więcej, nie udało się nawet zweryfikować, w jakim kraju zarejestrowano samochód. Trudno powiedzieć, czy pracownicy Interpolu zbagatelizowali sprawę, nie mieli możliwości technicznych, żeby to ustalić czy numery były niepoprawne.

Nie była to jedyna zaprzepaszczona szansa na odnalezienie nastolatek. Okazało się bowiem, że służby graniczne dowiedziały się o zaginięciu ze sporym opóźnieniem. Licealistki mogły więc przekroczyć polską granicę i nie wzbudzić podejrzeń. Z drugiej strony bez dokumentów byłoby to utrudnione.

Nowe ustalenia w sprawie zaginięcia uczennic z Warszawy

Sprawę udało się w końcu nagłośnić w mediach. Dzięki temu zaczęły pojawiać się kolejne zgłoszenia rzekomych świadków. Dwóch z nich twierdziło, że 28 stycznia zaginione 17-latki jechały pociągiem z Zakopanego do Warszawy. Inna osoba opowiedziała o tym, jak podsłuchała rozmowę dwóch mężczyzn. Jeden z nich relacjonował, że był uczestnikiem porwania dwóch nastolatek, które zostały wywiezione za granicę. Miało to miejsce na krótko po zaginięciu Anny i Ernestyny. Nie udało się jednak potwierdzić tych informacji.

4 marca, czyli trochę ponad miesiąc od zaginięcia, miało miejsce włamanie do auta ojczyma Ani. Co ciekawe, nie zginęło wówczas nic oprócz torby, w który znajdował się paszport i pamiętnik Anny Semczuk. W samochodzie pozostały natomiast cenne przedmioty. Prawdopodobne jest więc, że sprawcy (lub sprawcom) chodziło właśnie konkretnie o rzeczy osobiste zaginionej.

Innym ciekawym tropem okazała się relacja Ernestyny i syna właścicielki kwatery w Kościelisku. Śledczy dotarli bowiem do informacji, że licealistka wpadła w oko mężczyźnie. 17-latka nie była jednak zainteresowana bliższą relacją. Odrzuciła więc zaloty. Śledczy podejrzewali, że syn właścicielki pensjonatu mógł chcieć się zemścić. Według niektórych źródeł mężczyzna groził nawet nastolatce.

Nie udało się jednak znaleźć żadnych dowodów na to, by był on powiązany z zaginięciem przyjaciółek. Miał też podobno mocne alibi na dzień zniknięcia. Warto też dodać, że konflikt między Ernestyną a jej adoratorem miał miejsce podczas wcześniejszego pobytu. Gdyby warszawianka czuła, że grozi jej niebezpieczeństwo ze strony odrzuconego mężczyzny, to pewnie nie zdecydowałaby się przyjechać ponownie do Kościeliska.

Dodatkowe hipotezy na temat losów licealistek

Według jednej z hipotez licealistki mogły wstąpić do sekty. Pierwsza połowa lat 90. była czasem, gdy było to realne zagrożenie. Ofiarami sekt padały zwłaszcza młode osoby, bardziej podatne na manipulacje członków takich organizacji. Dodatkowo Ernestyna była osobą bardzo religijną, a właśnie takie były najczęściej werbowane. Nigdy jednak nie udało się potwierdzić takiego scenariusza.

W 2003 roku media obiegła głośna sprawa zabójstwa studentki z woj. lubuskiego. Kobieta została zgwałcona, a następnie zamordowana w Tatrach przez mężczyznę, który podawał się za przewodnika górskiego. Sprawcą okazał się Paweł H., który trzy tygodnie wcześniej zgwałcił inną kobietę. Policja sprawdziła, czy zabójca miał też związek z zaginięciem licealistek. Wykluczono jednak taką możliwość.

Zagadkowa fotografia Ernestyny

W 2019 roku na światło dzienne wyszedł kolejny ciekawy szczegół. Do „Magazynu Kryminalnego 997” zostali zaproszeni rodzice Ernestyny. Podczas trwania programu wyświetlano zdjęcia ich córki. Jedno z nich wzbudziło zainteresowanie rodziny zaginionej. Okazało się bowiem, że pierwszy raz zobaczyli fotografię.

Oczywiście dziś w dobie smartfonów każdy z nas robi setki zdjęć rocznie. Na początku lat 90. nie było jednak takich zdobyczy techniki. Zdjęcia robiono często podczas wyjątkowych okazji. Nic więc dziwnego, że rodzice znali praktycznie każdą fotografię, na której pojawiła się Ernestyna. Dodatkowo dziewczyna była ubrana w kurtkę, którą zabrała po raz pierwszy właśnie na wyprawę do Zakopanego.

Pojawiły się spekulacje, że było to ostatnie zdjęcie licealistki, które mogło zostać zrobione tuż przed zaginięciem albo już po nim. Okazało się, że fotografia od dawna krążyła w mediach. Nie wiadomo jednak, kto był jego autorem. Do dziś niestety nie udało się tego ustalić. Nie wiemy również, co przytrafiło się dwóm młodym turystkom z Warszawy. Zagadka czeka cały czas na rozwiązanie. Nadzieją może być wznowienie śledztwa przez Archiwum X w styczniu 2023 roku. Miejmy nadzieję, że działania tych wyjątkowych specjalistów pozwolą poznać prawdę, na którą tak bardzo czekają rodzice Ernestyny.