Katarzyna Domeracka – za zaginięcie 16-latki odpowiadał adwokat o pedofilskich skłonnościach?

Katarzyna Domeracka urodziła się 23 czerwca 1983 roku w Warszawie. Wychowywała się w szczęśliwej i kochającej się rodzinie. Po narodzinach młodszego brata Kasi jej rodzice postanowili, że zamieszkają osobno. Nie wynikało to jednak z problemów małżeńskich. Decyzja była spowodowana tym, że lokal, w którym mieszkali do tej pory, był zbyt mały dla czteroosobowej rodziny. Kasia zamieszkała więc z tatą, a mama zajęła się opieką nad malutkim synem. Ta rozłąka nie wpłynęła negatywnie na relacje między członkami rodziny. Spowodowała jednak, że więź dziewczynki z ojcem była bardzo silna.

Gdy dziewczynka miała dziesięć lat, wydarzyła się tragedia. Ojciec Kasi zginął bowiem w wypadku samochodowym. Był to olbrzymi cios dla żony i dzieci. Życie musiało jednak toczyć się dalej. Rodzina Domerackich mogła liczyć na wsparcie i pomoc bliskich osób. Jedną z nich był znany warszawski adwokat Jan W., który był dobrym przyjacielem ojca. Mecenas mieszkał w sąsiedztwie, więc często odwiedzał Domerackich.

Z biegiem czasu Kasia oraz jej najbliżsi układali sobie życie na nowo. Matka dziewczynki po pewnym czasie rozpoczęła nowy związek. Katarzyna nie przepadała za ojczymem, dlatego dużo czasu spędzała u dziadków. Ukończyła podstawówkę, a potem zaczęła naukę w liceum. Była lubiana przez rówieśników, całkiem dobrze się też uczyła. Katarzyna Domeracka miała chłopaka, Łukasza, podobnie zresztą jak wiele jej koleżanek. Między nimi było jednak kilka lat różnicy, co nie do końca podobało się matce nastolatki.

Dzień zaginięcia Katarzyny

Na krótko przed swoim zniknięciem licealistka przeprowadziła się do dziadków. Wynikało to z tego, że lepiej się z nimi dogadywała niż z matką. Z domu dziadków dziewczyna miała też do szkoły znacznie bliżej niż z mieszkania mamy. 9 maja 2000 roku Kasia powiedziała dziadkom, że chce się wybrać ze znajomymi nad Zalew Zegrzyński. Był dopiero początek maja, ale pogoda tego dnia dopisywała. Dziadkowie zgodzili się, ale poprosili, żeby wnuczka wróciła do domu przed 22:00. Domeracka spakowała więc kanapki przygotowane przez babcię, strój kąpielowy i kilka innych rzeczy, a następnie wyszła z mieszkania.

Nadszedł wieczór, a potem godzina 22:00. Katarzyna nie pojawiła się u dziadków, choć normalnie dotrzymywała słowa i była punktualna. Dziadek i babcia zaczęli się więc niepokoić. Później wpadli jednak na pomysł, że wnuczka postanowiła prawdopodobnie przenocować u matki. Dziadkowie położyli się więc spać z taką myślą. Gdy obudzili się następnego dnia, zadzwonili do mamy Kasi. Okazało się natomiast, że 16-latka nie wróciła do rodzinnego domu. Przerażeni bliscy zgłosili więc zaginięcie policji.

Początek śledztwa

Policjanci prowadzący postępowanie od początku bardzo poważnie podeszli do sprawy. Śledczy mieli przeczucie, że z nastolatką stało się coś złego i za jej zniknięcie odpowiada ktoś z bliskich. Pierwszym podejrzanym był ojczym Kasi, z którym zaginiona nie dogadywała się najlepiej. Szybko został jednak wykluczony. Mężczyzna zmarł też krótko po zaginięciu dziewczyny.

Funkcjonariusze postanowili się przyjrzeć chłopakowi Katarzyny. Przesłuchano więc młodego mężczyznę. Detektyw prowadzący przesłuchanie czuł, że chłopak coś ukrywa. Śledczy przycisnął zatem Łukasza, który zdradził, że jest w posiadaniu pamiętnika swojej dziewczyny. Rzucał on zupełnie nowe światło na sprawę zaginięcia. Zapiski były szokujące i zaskoczyły nie tylko policjantów, ale też i najbliższych Domerackiej.

Bulwersujące fakty wychodzą na jaw

Katarzyna opisywała w pamiętniku relację z przyjacielem rodziny, wspomnianym wcześniej Janem W. Mężczyzna zastępował dziewczynce w pewien sposób zmarłego ojca, ale z czasem relacja zaczęła się przeradzać w coś bardzo niepokojącego. Gdy Kasia miała 12-13 lat znacznie starszy i żonaty mecenas zaczął mieć obsesję seksualną na jej punkcie. W wieku około 14-15 lat dziewczyna zaczęła zaś współżyć z Janem W. Opisywane zdarzenia potwierdziły też najbliższe koleżanki Domerackiej. Nastolatka zwierzała się im bowiem i opowiadała ze szczegółami o tym chorym „związku”.

Okazało się również, że warszawski adwokat wpłacał regularnie Katarzynie pieniądze na konto, które sam utworzył. Formalnie należało ono do Łukasza, czyli chłopaka Domerackiej. Śledczy i bliscy dowiedzieli się również, że mecenas wynajmował mieszkanie w Warszawie, w którym spotykał się często z nastolatką. Policjanci prowadzący sprawę odkryli, że istnieje jeszcze jeden pamiętnik, który prowadziła zaginiona.

Odkrycie drugiego pamiętnika

Kolejny dziennik Kasi przechowywała jedna z jej najbliższych przyjaciółek. Potwierdzał on wcześniejszy obraz relacji z Janem W. Nastolatka zapisywała w drugim pamiętniku daty i miejsca spotkań z adwokatem w hotelach. Śledczy sprawdzili później te informacje i okazały się one prawdziwe. W hotelowych księgach meldunkowych odnaleziono podpisy znanego mecenasa. Pracownicy hoteli potwierdzili zaś, że mężczyźnie towarzyszyła dziewczyna, która wyglądała jak Katarzyna Domeracka.

Z pamiętników oraz zeznań Łukasza i bliskich koleżanek wynikało, że zaginiona była zmęczona związkiem z prawnikiem. Mężczyzna obiecywał bowiem, że odejdzie od żony, ale czas mijał, a nic w tej kwestii się nie zmieniało. Nie pomagało nawet to, że Domeracka wysyłała żonie adwokata kartki, które miały świadczyć o romansie jej męża. Zdenerwowany Jan W. miał natomiast z tego powodu uderzyć Katarzynę kilka razy.

Śledczy zbierają dowody przeciwko Janowi W.

Po dotarciu do prywatnych zapisków Kasi policyjni detektywi byli niemal pewni, że warszawski mecenas musi mieć jakiś związek z zaginięciem 16-latki. Z pewnością miał motyw. Gdyby prawda o związku Jana W. z dziewczyną ujrzałaby światło dzienne, szanowany prawnik mógłby stracić wszystko. Prawdopodobnie zakończyłoby się jego małżeństwo. Media zaczęłyby też pisać o jego chorym pożądaniu, co miałoby z pewnością wpływ na reputację kancelarii adwokackiej. Mężczyźnie groziła też w końcu odpowiedzialność karna za pedofilię.

Mecenas zaprzeczał również, by miał jakikolwiek związek z zaginięciem Katarzyny. Wypierał się też, by miał z nią romans, choć dowody na to były w zasadzie niepodważalne. Policjanci sprawdzili billingi telefoniczne Jana W. Wynikało z nich, że kontaktował się on z Kasią prawie 200 razy w przeciągu kilku miesięcy przed jej zaginięciem. Dzwonił nawet do nastolatki w dniu jej zniknięcia.

Śledczy chcieli także przesłuchać współwłaściciela kancelarii adwokackiej. Jan W. ustanowił go wówczas swoim pełnomocnikiem. Mężczyzna odmówił więc złożenia zeznań, zasłaniając się tajemnicą adwokacką. Mecenas stosował zresztą wiele podobnych prawniczych zagrywek. Czuł się bezkarny i bardzo pewny siebie. Pojawił się jednak dowód, który mógł wywrócić wszystko do góry nogami.

Kluczowy dowód – wielka nadzieja i rozczarowanie

Śledczy sprawdzili mieszkanie podejrzanego oraz jego samochód. Ustalono, że tuż po zaginięciu Katarzyny Jan W. oddał auto do gruntownego wyczyszczenia. W bagażniku odnaleziono jednak włos należący do Domerackiej. Nie był on niestety wystarczającym dowodem winy. Policjanci nie poddawali się. Na parze butów trekkingowych mężczyzny odnaleziono coś, co wyglądało jak krew.

Gdy zapytano adwokata, skąd mogła się znaleźć na obuwiu, ten wydawał się zaskoczony. Szybko odpowiedział, że była to krew sarny. Wówczas prowadzący śledztwo odparł, że Jan W. nie jest przecież myśliwym ani nie interesuje się polowaniami. Prawnik nic już na to nie odpowiedział. But wysłano do Gdańska, gdzie znajdowało się jedyne wówczas w Polsce laboratorium, które przeprowadzało specjalistyczne badania DNA.

Wszyscy wierzyli, że sprawiedliwości stanie się wreszcie zadość. Niestety było inaczej. W ogóle nie udało się sprawdzić, czy na bucie znajdowała się krew i do kogo należała. Ten najważniejszy dowód zaginął bowiem w niewyjaśnionych okolicznościach. Wielu podejrzewało, że w tym „incydencie” palce maczał sam Jan W., choć nie udało się tego potwierdzić. Przede wszystkim jednak z powodu braku buta policja nie dysponowała żadnymi innymi dowodami, dzięki którym można by oskarżyć mecenasa o morderstwo Katarzyny Domerackiej.

Podsumowanie

Sprawa zaginięcia 16-latki jest niezwykle bulwersująca, ponieważ właściwie wiadomo, co stało się z Kasią (ciężko uwierzyć, by nastolatka uciekła z domu i żyła do dziś) i kto odpowiada za jej śmierć. Sprawa Domerackiej przypomina mi historię Iwony Mogiły-Lisowskiej. W tamtym przypadku wszystko wskazywało na męża ofiary, choć nie odnaleziono nigdy ciała zaginionej ani dowodu, który jednoznacznie wskazywałby winę mężczyzny. W obu sprawach podejrzani byli także osobami o bardzo silnych koneksjach i wysokiej pozycji społecznej.

Historia Kasi jest jednak nawet jeszcze bardziej tragiczna i frustrująca, ponieważ mamy tu do czynienia z dzieckiem. Dziewczyna została w obrzydliwy sposób wykorzystana przez mężczyznę, który miał świadomość tego, że wszystko mu wolno. Najbardziej irytuje to, że nie udało się go z tego przeświadczenia wyprowadzić. Nie rozumiem też, dlaczego Janowi W. nie postawiono zarzutów związanych z pedofilią. Z pamiętników czy zeznań koleżanek można stwierdzić, że mecenas dopuszczał się bowiem czynności, które można by określić tym mianem.

Zastanawiające jest również to, czy rodzina Domerackich nie zauważyła żadnych znaków świadczących o tym, że relacja Kasi i przyjaciela rodziny była nieodpowiednia? Czy nie widzieli drogich markowych ubrań czy kosmetyków, które nastolatka kupowała za pieniądze od Jana W.? Czy Łukasz nie mógł się zachować inaczej? Wiedział on bowiem o związku z adwokatem i w pewien sposób na niego przyzwalał (np. pomagał w kwestiach zw. z kontem bankowym).

Można również się zastanawiać, czy koleżanki Katarzyny nie powinny zgłosić dorosłym sytuacji, o której dowiedziały się od nastolatki (choć pewnie mało kto z nas by tak postąpił i wyjawił sekret). Ciekawe również, czy Katarzyna przypuszczała, że może ją spotkać coś złego. Może o tym świadczyć fakt, iż dwa pamiętniki przekazała bliskim jej osobom. Niestety ta bulwersująca sprawa ma do dziś formalnie status nierozwiązanej i niestety mało prawdopodobne jest, by kiedyś udało się to zmienić.